Het is zondagochtend, gedachteloos sta ik de badkamer schoon te maken wanneer ik mijn telefoon hoor trillen. Vanmiddag ga ik hardlopen met Lien en misschien is er iets tussen gekomen. Ik gooi het schoonmaakdoekje in de emmer en ontgrendel mijn telefoon. Bij het openen van de app staar ik naar een foto waar mijn zusje en ik samen op staan, goedemorgen! staat erbij. De foto is gemaakt op Koninginnedag 2013 in een café.
Ik kijk naar mezelf. Wat roept de foto op? Was het een dieptepunt, zwaartepunt, hoogtepunt of was dit het keerpunt? In die tijd stond ik niet graag op de foto. Er zijn ook maar weinig foto’s van mezelf uit dit tijd. Ik schaamde mij voor mezelf. Ik kijk naar de foto en een van de eerste gedachten was, hoe kon ik die kleding aantrekken? Of eigenlijk, hoe heb ik het aangekregen. Het zit veelte strak en de contouren van de kleding eronder zijn duidelijk zichtbaar.
Ieder mens is mooi, ongeacht persoonlijke (uiterlijke) kenmerken, als is het wel belangrijk dat je jezelf kunt accepteren om wie je bent. Ik had zo’n negatief zelfbeeld. Tijdens vakanties in het buitenland lag ik liever onder de handdoek in plaats van op de handdoek bij het zwembad. Spiegels, ramen, water, de weerspiegeling van mezelf probeerde ik zoveel mogelijk te vermeiden. Bij vlagen werd ik misselijk van mezelf. Mijn overgewicht was een afspiegeling van de wijze waarop ik voor mezelf zorgde. Niet goed. Ik zorgde slecht voor mezelf, mijn zorg was vooral gericht op korte termijn. Ik at te vaak teveel slecht eten. Maathouden, ho maar! Eten was gericht op gemak en een snelle kortstondige geluksmomentjes. De ontmoeting van mijn mond met de roze koek bijvoorbeeld.
In die tijd was ik zeker wel met mijn gewicht bezig, ik kende de hele collectie boeken van Sonja Bakker uit mijn hoofd, ik kon prima weekmenu’s voor mezelf bedenken. Wanneer iemand iets over afvallen wilde weten; ik kon je er alles over vertellen. Bezoekjes en begeleiding door verschillende diëtisten mocht niks baten. Ik raakte vooral geld in plaats van kilo’s kwijt. Het hielp geen reet! Daarbij wilde ik ook niet dat Michael en Jurgen iedere keer de dupe werden van mijn afvalgrillen en verstoorde relatie met eten.
Het roer ging om toen ik mij bewust werd van mijn eigen gedrag en de daarbij behorende gewoontes. Wanneer ik bedacht dat we wel een koekje konden nemen, dan stopte ik er al een in mijn mond voordat ik mijn zoon vroeg of hij een koekje wilde. Wanneer Jurgen dan wel een wilde, dan gaf ik hem een en stopte zelf al een 2e in mijn mond. In de tijd dat hij er 2 op at, at ik er 5.
Wat ook niet hielp was dat het vroeger bij ons thuis not done was om voedsel weg te gooien. Dus wanneer zoonlief zijn pizza niet op kreeg, dan offerde mama zich wel op. Met twee grote kerels in huis werd er regelmatig een tweede keer opgeschept wanneer er bijvoorbeeld lasagne werd gegeten. Ik deed gewoon met de grote jongens mee. Maar als vrouw van nog geen 165cm heb ik lang niet zoveel voeding nodig om de motor te laten branden.
Ik begon na te denken over wat ik wanneer en om welke reden at. En dat werkte, al ging dat wel met vallen en opstaan. Ik beloonde mezelf bij iedere mijlpaal (-5kg eraf, -10kg eraf, – 15kg eraf). Ik volgde geen dieet, maar paste mijn leefstijl aan. Maaltijden standaardiseerde ik, zodat ik bij ontbijt, lunch en avond eten precies wist wat en hoeveel ik mocht, zonder dat de anderen daar hinder van hadden. Het was mijn probleem en mijn strijd. Zij hielpen mee om bijvoorbeeld alleen chips te eten die ik niet lekker vond. Daarnaast begon ik meer te bewegen, hardlopen. Dat heb ik rustig opgebouwd, van 5km, naar 10km, 10EM naar inmiddels 21km. Na 25kg afvallen vond ik het prima, al blijft mijn gewicht wel een aandachtspunt.
Terugkijkend naar de foto, die werd genomen na een gezellige en plezierige avond, besef ik mij dat ik gezonder en mentaal sterker ben dan toen. Eigenlijk best wel een hoogtepunt!
