Vrijdagochtend, ik knijp mijn ogen samen en kijk naast mij. Het lijkt alsof de tijd op de wekker begint met een 4. Ik grabbel naar mijn bril om toch even te checken. Ja, het is een 4 met daarna een 0. Bril af, ogen dicht, nog even lekker onder de dekens liggen. Mijn lijf vindt dat fantastisch een lekker warm holletje en de wetenschap dat ik vandaag uitslapen kan. Maar mijn hoofd is wakker. En wanneer mijn hoofd is, moet mijn lijf mee. Ik wil er nog niet aan toegeven, 4 uur is wel héél vroeg op een vrije dag, bovendien wil ik niemand wakker maken. Het is vrijdag, Chrisdag, dus vrij. Ik draai me nog maar eens om en ga zo liggen dat ik het meest comfortabel lig.
Mijn hoofd trapt daar niet in. Mijn hoofd is niet wakker, maar WAKKER. De radertjes zijn gestart en zijn niet van plan de activiteiten te staken. Ogen dicht, ontspannen, we gaan nog even slapen. Voor mijn gedachten lijkt dit toch zeker een uur te duren. In werkelijk duurt dat moment hooguit een minuut of twee. Ik draai nog maar eens om. Nog eens. En nog eens. Uit protest lig ik even met mijn armen over elkaar naar het plafond te staren. In de tussen tijd lopen mijn gedachten al de polonaise, ze voelen de overwinning al. En nu? Misschien helpt een lekker warm theetje en daarna nog even terug in bed. Ik sluip het bed uit en daal de trap af naar beneden. Het poezenspul kijkt verward op om vervolgens hun kopjes weer te laten zakken en ‘gewoon’ door te slapen. Geen uitbundige begroetingen om 04:17.
Theetje, dekentje op de bank. Mijn gedachten draaien als een volwaardige productiefabriek. Ik realiseer mij dat de dag begonnen is. In mijn hoofd ontstaat al een things to-do lijstje. En mijn gedachten repeteerden deze punten als een mantra. Alsof ik zou vergeten wat ik met mijn vrije dag wil doen. Eigenlijk geen bijzonderheden. Even hardlopen en een telefoontje voor afstemming voor een tekenklus. Ik gok dat dat laatste mij onbewust bezighoudt. Hoewel tekenen steeds makkelijker gaat (vooral in een minder comfortabele setting waarbij ik moet vertrouwen op mijn eigen kunnen) en ikzelf ook in de meeste gevallen tevreden ben over het resultaat gaat succes vaak hand in hand samen met een goede voorbereiding.
Ik onderneem nog een poging om te slapen. Liggen lijkt vooral op pauzeren. Zodra manlief uit bed gaat, geef ik het op. Ik besluit nog een theetje en de iPad op te halen zodat ik in bed de krant kan lezen en het weer kan checken. Daarna hop hop eruit. Opfrissen, hardloopoutfit aan en gaan! Even de energie eruit. Na het hardlopen, douchen, trainingsbroek aan, ontbijten… rommel opruimen en natuurlijk meezingen met foute nummers, ik om cirkel nog even de telefoonafspraak om 11u… (alsof ik die zou vergeten). Tijdens het dralen zie ik op LinkedIn een berichtje; tekenaar gezocht voor het vastleggen van een sessie om 13u vanmiddag. Zie ik dat goed? Ja dat staat er echt.
Paniek. O jee, dat wil ik wel. Ik kan (dat!). Snel handelen. Durf ik dat? Wat nu als het een wollige sessie is? Het kritische stemmetje in mijn hoofd neemt een loopje met mij en bedenkt binnen enkele minuten tientallen smoesjes. Met enige twijfel maak ik kenbaar dat ik wel tijd heb. Inmiddels is het 11uur. Snel handelen. Chaos in mijn hoofd. Meer informatie, sessie vanuit storytelling concept en de aansporing ‘Wees Pipi’! Ja tuurlijk ben ik Pipi, gas geven, remmen kan altijd nog! Telefoontje, afspraak: Tuurlijk leuk :D, tot zo!
Hopla! Springen in het diepe. Het is inmiddels 11u30, snel een cracker, de iPad aan de lader, trainingsbroek vervangen door een nette broek, tas pakken, haren föhnen, snelle briefing, tot zo! Tussendoor de afstemming over aanstaande woensdag; ja leuk! Goed, gaan we doen, tot woensdag! (Om mij later te realiseren hoe gaaf dat ook weer is!) en zo sta ik om 13u gewassen en gestreken met enkel mezelf en de iPad op locatie te tekenen.
Het was een geweldige middag, een energiek team die met heel gave dingen bezig is, het bruiste en ik heb ervan genoten. Aan het einde van de sessie stond het verhaal op papier, straks zet ik nog even de puntjes op de i. Ik voel zoveel blijdschap en plezier dat ik op deze manier even onderdeel mocht zijn en mijn steentje kon bijdragen.
Het is zaterdagochtend, het is nog donker. Ik kijk opzij naar de wekker. Het lijkt alsof er een 6 vooraan staat en het is een 6. Zes uur is erg vroeg in het weekend. Het circus in mijn hoofd ontwaakt. Ik besluit om maar gelijk uit bed te gaan.
