Ik stond fris aan de start. Met de supporters aan de andere kant van het dranghek konden we samen wachten tot we van start mochten. Ideaal voor een laatste slokje drinken, een stuk banaan en het afgeven van trainingsjasje en poncho. Oortjes voor muziek toch maar mee, maar niet aan en in. Mogelijk heb ik er later behoefte aan. In het startvak staan Dixies, geen wachtende mensen, dus ik kan nog even snel de blaas helemaal legen.
Tijdsregistratie aan zodra ik onder de start doorloop, Achmed Aboutaleb en Lee Touwers high fiven met de hardlopers, wat mooi is dit. Het loopt lekker, de belevenis is overweldigend, de mensenmassa, de onophoudelijke stroom aan hardlopers, het voelt waanzinnig om daartussen te lopen. Jurgen (zoon) en Daphne staan bij het Maasgebouw, ik weet niet links of rechts maar het zou leuk zijn wanneer ik ze kan zien. En ik zie ze, ik moet wel roepen en van mijn looplijn afwijken, maar ik heb ze gespot. Zijn ze niet voor niks naar Rotterdam gekomen.
De zon is erbij en de zon is krachtig. Langs de Kuip, prachtig en ik loop hier op de straat. Ik loop vlak achter de pacers van 4:50, dat is mooi. Ik kan in dit tempo meelopen. De eerste km’s gaan als een zonnetje, al brandt het zonnetje mij wel wat te sterk. Ik passeer de drinkpost van 5km en loop mee in de cadans van de 4:50 groep. Ik let op de mensen om mij heen zodat ik weet bij wie ik in de buurt moet blijven. Ik merk ook dat de pacers als een magneet werken, de groep achter de mannen en vrouwen met vlaggen is zo breed als de weg, wanneer snellere lopers willen passeren dan kost dat wat moeite. De 10km drinkpost, de pacers geven handige tips, rustig langs de drinkpost en na een paar slokken het advies rustig weer in het tempo komen, schouderslaag, laag in de knieën. Geen idee wat met dat laatste bedoeld wordt, maar ik merk dat ik bewuster loop.
Op naar de volgende oase, inmiddels heb ik het snikheet, ondanks de driekwart broek en t shirt. Ik merk dat het lopen in zo’n massief blok andere vaardigheden en concentratie vraagt dan hoe ik gewend ben te lopen tijdens de trainingen. Lopers passeren om vervolgens tussen mij en mijn voorganger te blijven kleven. Lopers schuiven naar links of naar rechts waardoor ik mijn pas regelmatig moet corrigeren. Dit kost energie. De zon schijnt flink en er is weinig schaduw. Had ik maar mijn petje meegenomen.
Ik voel mijn hart in mijn hoofd kloppen. Dat voelt niet oké, maar ik laat de gedachte los. Al ruim voor de 20km drinkpost heb ik dorst, had ik nu maar mijn camel bag meegehad, dan had ik op mijn moment een slokje kunnen nemen. 21km gelukkig, ik ben over de helft maar al flink wat energie verbruikt. Ik neem de tijd om te eten en te drinken en wandel een stukje. Een minder leuk stuk over het industrieterrein volgt, de pacers en bijbehorende groep ben ik kwijt. Hierdoor heb ik meer de ruimte om met mezelf te lopen. Mijn voeten zijn zwellen op en ik voel blaren opzetten. Hmmz tijdens de trainingen heb ik dat vrijwel nooit. Ik spot mijn supporters, wat gaaf dat ik ze weer zie. In totaal zal ik ze een keer of 4 zien op dit deel van de route.
De Erasmusbrug nadert, in de straat ernaartoe is schaduw, een hardloopster uit Wommels spreekt mij aan op m’n T-shirt, of er echt Kreas in het Fries staat, ja zeker! Leuk! Vleug energie. Ik hoor de klanken van Radar Love, een coverband staat op de hoek bij het Maasgebouw. Heerlijk, dat loopt lekker, hier was ik wel aan toe.
Normaal loop ik in mijn eigen bubbel, mijn gedachten over alles en niks vervliegen en meestal ben ik na het lopen een ander mens. Maar samen met mijn gedachten zijn, dat zit er in Rotterdam niet in. Te veel prikkels.
De brug over, ‘Liever te dik in de kist dan een feestje gemist’, wauw wat is dit gaaf! Ik klap mee met de muziek, ‘Laat de zon in je hart’… ik geniet met volle teugen. Ik zit op 27km. Langs de startvakken richting Blaak. Poeh, eens kijken of ik nog een stuk reep naar binnen kan werken. Ik heb het wat koud. Mijn nek voel koud. Bij 30km staat Ineke, leren kennen tijdens een cursus en geeft hardlooptraining op Goeree Overflakkee. Ze heeft aangeboden om met mij mee te lopen, te supporteren zo lang als het parcours en de organisatie het toelaten. Super! Ik heb vooraf aangegeven dat ik niet weet hoe ik na 30km zal zijn, waarschijnlijk niet heel gezellig en spraakzaam. Ineke wil alles voor mij doen. Het meest effect is dat ze er is! Dat ze zo nu en dan de magische woorden spreekt, zullen we weer een stukje lopen? Wat ben ik blij met Ineke.
Voordat ik het lusje Kralingsebos maak ontmoet ik de bewoners van Kralingen, wat een party people, wat een feest en wat een gezelligheid. De betrokkenheid, het enthousiasme is overweldigend. De pacers van 3:50 zie ik aan de andere kant van de weg lopen, zij zijn er bijna. Ter hoogte van het 30km bord, staat ook het 40km bord. In het Kralingsebos staan borden met de afstand om de 250m. 32,250 … 32,500… helemaal top! Alleen niet wanneer mijn horloge aangeeft dat ik al 500meter verder ben. 500m op 42km is relatief weinig, maar mentaal maakt dit een groot verschil. Ik hoop nog op compensatie ergens … maar helaas.
Rond de 34km staan enorme videoschermen met korte filmpjes van supporters. Zodra je startnummer een sensor passeert worden filmpjes voor degene die bij het nummer hoort getoond. Ik had daar vooraf geen aandacht aanbesteed om de link en de optie te delen met mensen om mij heen. Zoveel mooier en groter is de verrassing wanneer ik word toegesproken door Iris, “veel succes tante Chrissie.” Wauw, dat raakt mij!
Links en rechts zie ik meerdere mensen in de berm liggen met EHBO-ers erbij, mensen met kramp andere toestanden. Ik hoor meerdere keren ambulances. Gek genoeg helpt dat mij mentaal. Ik loop nog hetzij joggend of wandelend. Ik kan inmiddels geen water of AA drink meer zien. De kou is er nog steeds. Aan energierepen moet ik ook niet denken. Wanneer het zo moeizaam gaat, vergeet ik de blaren ook niet.
Ik zie al een busje langs de route staan met de tekst ‘uitvallers’ erop. De gedachte dat ik op tijd binnen moet zijn gaat in mijn hoofd zitten. Ik wil niet de laatste zijn of de kans lopen dat ik finish buiten de tijd. Ik heb geen idee hoeveel mensen er nog achter mij lopen.
Op verschillende plekken worden sinaasappelparten aangeboden, heerlijk! Daar knap ik direct van op. Het laatste stuk richting de kubuswoningen. De hele buurt staat buiten, het is alsof de Tour de France een behoorlijke bergetappe rijdt en de supporters de wielrenners bijna letterlijk naar boven duwen… zo dicht staat het publiek op de route. Mijn naam scanderen en aanmoedigen dat het nog maar een klein stukje is. Ze roepen dat ik het ga halen, hier weten ze wat aanmoedigen is. Met woorden sleuren ze mij richting de finish! Op het moment kon ik maar een ding denken, focus, doorlopen, maar wat is dit prachtig. Wat een waanzinnige ervaring om door een erehaag van publiek te lopen. Het is zo intens, zo puur.
Het laatste stukje, afscheid nemen van Ineke en ik mag de Coolsingel opdraaien. Ik probeer zo bewust mogelijk alles mee te krijgen, de mensen op de tribunes en de langs de dranghekken. Fantastisch. Ik zie Michael vanuit mijn ooghoek. Mijn focus is op de finish. Het lukt. Een droom die in 2018 ontstond, een belofte die in 2019 werd gedaan… de medaille wordt omgehangen en daar kwamen de tranen. Wat een belevenis en wat een ervaring. Wat was dit afzien, maar ook zo onvergetelijk indrukwekkend. En de tijd… laat ik het zo zeggen, ik heb extra lang kunnen genieten, 5 uur, 11 minuten en 5 seconden.
De schoenen uit. Daar waar eerst een bloedblaar zat zit een blaar, net als op de andere voet en nog een blaar op mijn kleine teen. Het valt mee. De schoenen maar uit de rest van de dag. Slapen lukte niet. De euforie, de trots en de tevredenheid dat het gelukt is vieren nog een feestje in mijn hoofd.
Hoe kijk ik terug?
Het was fenomenaal. Mijn eerste gedachte was, dit doe ik nooit meer. Maar een half uur later in het hotel zei ik al tegen Michael, volgend jaar gaan we weer! Ik heb nu een tijd te verbeteren. Ik besef me dat ik zonder blessures de marathon doorgekomen ben, dat is ook iets waard!
