17 januari 2024, de dag dat ik hoorde dat mijn moeder (74) uitgezaaide alvleesklierkanker had. Het was voor mij niet meer dan logisch om te handelen naar: Schouders eronder en haar laatste periode zo comfortabel en plezierig mogelijk maken.
Daar hoorden mijn tranen en zorgen niet bij.
Het was al snel duidelijk dat mijn moeder heel erg ziek was. Dat was niet aan haar te merken of te zien, waardoor het moeilijk te bevatten was. Tot verbazing van de artsen wandelde mijn moeder opgewekt en vol levenslust die dag het ziekenhuis in. ‘Ommetjes’ waren de afgelopen jaren haar lust en leven geweest, met haar conditie was tot op dat moment niks mis.
Kans op genezing van alvleesklierkanker is er niet, ook niet voor mijn moeder. De arts vertelde dat bijna niemand met de deze diagnose een jaar later nog leeft. Mijn moeder moest rekening houden met enkele weken tot hooguit maanden.
Het werden bijna drie maanden.
In die maanden kon steeds minder. De tumor was zo groot waardoor de galwegen in de verdrukking kwamen en vast voedsel gelijk al geen optie meer was. Vloeibare voeding was de oplossing. De conditie van mijn moeder holde achteruit, wandelen kon daardoor alleen nog in een rolstoel. De uitzaaiingen richtten zoveel schade aan dat mijn moeder niet meer mobiel en zelfstandig dingen kon doen. Met hulp van de thuiszorg maakten we er zo goed en zo kwaad als het ging nog wat van.
Ik begon in mijn hoofd ‘posts’ te schrijven om te delen wat we doormaakten. De verwondering, de angsten, de frustraties, de leuke momenten, de gekke situaties en hoe we iedere keer weer iets wisten te verzinnen om de situatie mooier te laten lijken dan ie eigenlijk was.
Van die posts is geen letter op papier gekomen, de situaties veranderden zo snel, soms was er zoveel te vertellen en soms was ik gewoon te moe of ontbrak het aan ruimte in mijn hoofd om alle gebeurtenissen in de juiste volgorde te plaatsen of was de informatie alweer achterhaald.
Hoe verdrietig en pijnlijk het ook was -om de aftakeling en het inleveren op kwaliteit van leven te zien- er kwam ook iets moois voor terug. Het intense en fijne contact, de onderonsjes, de blikken van verstandhouding tot de geruststelling op het einde. Gebaren en woorden die eerder gewoon waren kregen nu een gouden glans. Het besef van dankbaarheid dat ik tot dan mijn moeder altijd bij mij heb gehad.
Waar ik mij ook over verwonder en waar ik veel dankbaarheid voor heb, is de wijze waarop zoveel lieve familie, (oude) buren, vrienden, (teken)collega’s, oud-collega’s, oud klas-/ studiegenoten aandacht en betrokkenheid tonen. Dat geeft zoveel kracht. Maar ook het begrip en de ruimte die geboden wordt, van mijn werkgever, van opdrachtgevers, de lieve woorden van de mensen waarvan ik het niet verwachtte.
Telkens weer word ik geraakt door de hartverwarmende gebaren, opbeurende woorden, fleurige bloemen, kaartjes, berichtjes, steunende appjes, dat ik zoveel mocht ontvangen, onvoorstelbaar … het blijft mij raken en ontroeren. Het gevoel dat ik niet alleen sta ik het dragen van mijn verdriet is zo bijzonder. Niet alleen in de weken dat mijn moeder ziek was, ook rondom de uitvaart en zelfs nu nog.
Ik had niet verwacht dat het verlies van mijn moeder zoveel impact zou hebben, dat het verdriet en de band met mijn moeder zo diepgeworteld is, en zo mijn kern raakt. Het been waarmee ik in de wereld van mijn moeder stond, trek ik langzaam weer terug naar mijn wereld. Mijn gewone wereld die even niet meer gewoon is. Waar ik opnieuw mijn weg moet gaan vinden. Een wereld waarin tijd en gezondheid vooral kostbaar en zeker niet vanzelfsprekend is.
