Eerste keer samen op pad – met de trein naar Paris
Afgelopen vrijdag reisden Evelien en ik met de trein naar Parijs — onze eerste keer dat we samen op deze manier op pad gingen. De eerste keer met de Eurostar (voorheen Thalys) én de eerste keer naar een grote stad waar we de taal en de omgeving alleen kennen van tv en internet. De reis verliep voorspoedig: na circa zes uur stonden we op het station in Parijs.
Eerste indrukken en verrassingen
We trakteerden onszelf op een taxi naar het hotel, maar de taxichauffeur trakteerde ons op een veel te dure rit (€55 in plaats van ongeveer €30). Na het inchecken reisden we met de metro naar de Expo om ons startnummer voor de marathon op te halen. Een vriendelijke mevrouw attendeerde ons op de stands waar we een hardloopvestje* en een marathonshirtje konden halen.
Metro-avonturen voor beginners
Wij, als provinciaaltjes, zijn niet veel gewend. We hadden weinig idee welke metro’s we moesten nemen, en zelfs het kopen van een kaartje was al een belevenis op zich — vooral op de terugweg, waar er maar liefst vijf dagkaarten uit de automaat rolden.
Zaterdag: loslopen en verkennen
Op zaterdagochtend hebben we de benen losgelopen in een prachtig park vlak achter het hotel. Wat een cadeautje, zo’n mooi park om de hoek! Ik las ergens dat schilder Claude Monet hier inspiratie opdeed voor verschillende werken — ik geloof het direct. De rest van de dag besteedden we aan een wandeling langs de start, de finish en natuurlijk de Eiffeltoren.
Zondag: de marathon van Parijs
Zondag was het zover: de Marathon van Parijs. We konden onze tas inleveren nadat deze was gecontroleerd op bommen, granaten en andere spullen die niet noodzakelijk zijn na afloop van een marathon. Vervolgens mengden we ons in de enorme stroom mensen richting de start. De Champs-Élysées stond vol met hardlopers in alle vormen, maten en nationaliteiten. Hoewel er in de startvakken maar weinig dixi’s stonden, hoefden we nergens lang te wachten om de laatste zenuwplasjes kwijt te raken.
Kippenvel bij de start
De start was echt een kippenvelmoment. Supporters en toeschouwers sloegen links en rechts met hun handen op de boarding: een fenomenaal gevoel. De eerste 15 kilometer liepen Evelien en ik samen. Door het slalommen tussen rustigere lopers, wandelaars en mensen die naast elkaar liepen, raakten we elkaar kwijt. Dat was eigenlijk niet erg: zo kon ik mijn eigen tempo pakken en hoefde ik geen rekening meer te houden met het tempo van een ander.
Een unieke sfeer
Wat een geweldige marathon! Nog nooit heb ik zóveel mensen langs de route gezien — er was geen meter zonder publiek. Heel gaaf! Er waren ook talloze drumbands die voor sfeer en een fijne beat zorgden. Fantastisch!
Een nadeel van al die mensen was dat er ook veel onverwachte oversteekacties waren: mensen met fietsen, rollators, scooters — niet echt veilig, maar wel typisch Parijs. De verzorgingsposten waren uitstekend: zoet, zout, water, fruit — alles lag er, vaak al vóórdat je dacht dat je iets nodig had.
Zwaar, maar trots
De vier tunnels maakten het parcours pittig. Hoewel ik conditioneel geen moeite had, hield ik toch automatisch wat in. Ik heb mezelf streng toegesproken: doorlopen, je hebt hiervoor getraind en je kunt dit! Mijn doel was om binnen 5 uur te finishen. Ik hield de pacer met de 5-uursvlag in de gaten. Bij de laatste twee kilometer beloofde ik mezelf achter haar aan te blijven rennen. Ze zette echter nog even flink aan — mijn laatste twee kilometers waren dan ook mijn snelste van de 42!
Met een eindtijd van 4:56 uur ben ik dik tevreden. (Ter vergelijking: bij de Marathon van Valencia liep ik 5:14.)
Op naar de volgende uitdaging
Wat een prachtige marathon! Misschien wel de mooiste van de vijf die ik tot nu toe heb gelopen. Na afloop had ik geen klachten — sterker nog: ik heb alweer zin in de volgende uitdaging! Op 22 maart 2026 staat de marathon Run Rome op de planning, en zodra het kan, schrijf ik me in voor de Marathon van Eindhoven dit najaar.
