Ik hou van rennen. Wanneer ik ren, kom ik op nieuwe ideeën, dan laat ik de waan van de dag achter mij en dan loop ik zowel letterlijk als figuurlijk met mijn hoofd in de wolken. Of in de wind, waar ik woon is altijd wind. Ik hou ook van de wind. Ik hou van uitdagingen, dingen die ik niet eerder deed, de grenzen van mijn eigen kunnen opzoeken. Zo bedacht ik in 2018 dat ik wel mee kon doen aan de halve marathon van Terschelling, de Berenloop!
Nadat ik een startbewijs had weten te bemachtigen, zorgde ik ook voor een overnachting. Dat was best puzzelen voor mezelf en mijn 2 supporters. Uiteindelijk lukte ook dat en wel bij Stayokay. In de maanden die volgden, trainde ik om goed voorbereid op de 21km. Ondertussen veranderden de plannen van mijn supporters, de een had examen en de ander bleef liever thuis. Geen probleem, mijn loopmaatjes zouden ook op het eiland zijn.
Het Berenloopweekend kwam dichterbij, ik had er enorm veel zin in. Op de boot genoot ik van de gezellige sfeer, uiteraard was ik niet de enige loopfanaat. Ik hoorde om mij heen de sterkste en mooiste verhalen van de gespierde spijkers dat ze al zo vaak de loop hadden volbracht.
De dag was aangebroken, het zonnetje scheen. Het Stayokay ontbijt was prima verzorgd, ik legde een goede bodem voor mijn prestatie. Spullen pakken, want 9u uitchecken. 12u lopen. Daar zat nog wel een gat. Geen probleem ik kuierde in alle rust, genieten van het zonnetje naar West om daar mijn rugzak met spullen bij mijn familie te brengen zodat we samen nog even naar de jeugd konden kijken. Het hele dorp was al afgezet met dranghekken en voorbereid op alle hardlopers. Bij het onderkomen van de familie aangekomen, draai ik mij om en tegelijk met mijn draai hoor ik een doffe klap…
Ik kijk over mijn schouder en zie dat een van mijn hardloopschoenen uit mijn rugzak is gevallen. In hetzelfde ogenblik zie ik dat de rits van mijn tas voor de helft open is. Dit is een ramp. Ik zie maar een schoen… Ik open de deur van het huisje, roep naar mijn familie dat ik terug moet lopen, open tas, paniek, schoen kwijt, nog meer paniek en ik rende inmiddels alweer terug het dorp in, opzoek naar mijn schoen. Nog niet de straat uit en daar lag al een hemdje… OMG… ik manoeuvreerde langs de dranghekken. Waar ik even daarvoor nog iedereen vriendelijk toelachte en goedemorgen wenste was ik nu gefocust op mijn schoen! Tussen de prachtige huisjes door naar de haven, waar ik maar begon te wandelen om zeker te zijn dat ik mijn spullen zou zien.
Inmiddels was ik al de Dellewal op, richting Stayokay. Als mijn schoen maar niet weg was, dan waren alle trainingen voor niks geweest, maanden lang naar uitgekeken, hier had ik geen rekening mee gehouden. Ter hoogte van de Waddenhaven Terschelling, de moed was mij bijna in de schoenen gezakt zag ik tegen de rozenbottelstruiken mijn schoen liggen! Wat een vreugde en blijdschap! Wat een spanning en stress. Wat een effectieve warming-up! Tijdens de jeugdloop herkende ik nog een truitje van mezelf over een hekje hangen. Ergens is moet er nog een lange hardloopbroek liggen, deze heb ik niet teruggevonden (gelukkig had ik daarvoor een alternatief).
Het was mijn eerste halve marathon op Terschelling en deze zal ik niet snel meer vergeten.
