Vrijdag 5u45 de wekker gaat, het avontuur gaat nu echt beginnen!
Na maanden van intensieve voorbereiding is het dan zo ver. Vandaag ga ik met de bus richting Berlijn om zondag te starten met de marathon van Berlijn. Volgens de affiches om een ‘BerlinLegend’ te worden, Run for joy, #beatberlin en meer opzwepende inspiratie! Wie wil dat nou niet!?
5 maanden terug liep ik de marathon van Rotterdam. Rotterdam was inmiddels bekend terrein, Michael, mijn steun en toeverlaat gaat dan mee. Michael die eeuwig kalm en stabiel blijft is een aanwinst op momenten dat het (voor mij) spannend wordt.
Zo’n rustpunt is fantastisch, ik hoef alleen maar te focussen op de wedstrijd. Michael zorgt dat ik op tijd in het juiste startvak sta, staat meerdere keren geduldig langs de route, neemt spullen aan (camel bag), luistert naar mijn gezucht en gekreun en wacht mij geduldig op bij de finish.
In Berlijn is dat anders. Ik heb veel geluk gehad dat ik een startbewijs inclusief busreis kon overnemen van een hardloper die besloot niet te gaan. Via mijn zus kwam ik in contact met Tina die ik nog kende uit de tijd dat ik trainde bij Mohammed Farmani. Met Tina deel ik de hotelkamer in Berlijn en met Tina heb ik afgesproken om vrijdagochtend om 6u15 te verzamelen in Leeuwarden. Daar zal ik ook de andere hardlopers van Loopgroep Leeuwarden ontmoeten. 8u00 vertrekt de bus vanuit Zuidbroek naar Berlijn.
Dat is ook het deel van het avontuur waar ik het meest tegenop gekeken heb. ‘Alleen’ in de bus met onbekende andere hardlopers. Vooraf keek ik behoorlijk op tegen de reis. Zo erg dat ik geen zenuwen heb gehad voor de wedstrijd, enkel wat gezonde wedstrijdspanning bij het ontbijt op de zondag. De groep is als een warm bad. Allemaal lieve enthousiaste mensen.
De busreis verloopt voorspoedig, een topchauffeur weet de files naar Berlijn te omzeilen en zo worden we rond 16u bij de Expo uit de bus gezet. Het oude vliegveld Berlin Tempelhof is omgetoverd tot een heuse Expo. Hier haal ik mijn startnummer op, krijg ik een polsbandje, een goodiebag en is er gelegenheid om in de stands van de grote sponsoren sportkleding, sportvoeding en accessoires aan te schaffen. Ik kan je vertellen, we waren niet de enige.
Op zaterdag is er gelegenheid om deel te nemen aan de ontbijtrun, een tour door de stad en vervolgens de tijd om zelf de stad te verkennen. Ik koos ervoor om in het hotel achter te blijven, een blokje te wandelen, wat te werken, een boekje te lezen en te niksen. Ik heb van vrijdag op zaterdag slecht geslapen, een te warme hotelkamer, met een kennis een kamer delen, een tweepersoonsbed met 2 matrassen. Dat is best een beetje ongemakkelijk. 😀
Van zaterdag op zondag, het was iets minder warm op de kamer, onrustig slapen, want morgen is het zover! Heb ik overal aan gedacht? Weer tig keer uit bed om te plassen. Staan de gegevens achter op mijn startnummer? Zit mijn telefoon goed aan de lader? Ik ontdek zondagochtend dat ik die vraag met Nee kan beantwoorden. 43% vol. Na de marathon moet ik mijn telefoon nog kunnen gebruiken om bij de bus te komen. Tijdens het ontbijt de telefoon aan de lader en op het laatste moment maar van de lader. 88%
De busmaatschappij biedt de mogelijkheid om de deelnemers naar het startterrein te brengen. In verband met het afzetten van bepaalde wegen rondom het terrein betekent dat 07u00 in de bus en vanaf 07u30 wachten tot je kunt starten. In mijn geval is dat tot 10u30. Met meerdere hardlopers besluiten om 8u11 met de tram naar het terrein te gaan, een goede keuze! Hierdoor hoeven we niet uren op het terrein rond te hangen. Maar hebben we wel voldoende tijd om de Reichsstag te fotograferen, nog een banaantje te eten, even gebruik te maken van de dixies, de tas af te geven en te bewegen naar het juiste startvak. Alles is goed en duidelijk aangegeven. De spanning stijgt net als de concentratie. Vlak voor de start nog even een keer plassen en daarna het vak in.
De grote en de hoeveelheid startvakken naar de start is zo enorm dat het onmogelijk is om de snelle lopers live te zien starten. Om 10u30 volgt het startschot voor de laatste wave. Ik denk dat er wel 10.000 mensen per keer starten. Met vuurwerk en opzwepende muziek kom ik over de start, smartwatch aan en lopen maar.
Leuk om te zien hoeveel mensen een hardloopshirt dragen met een link naar hun land, Denemarken, Noorwegen, Costarica, Japan, Dominicaanse Republiek, Zuid-Afrika, Mexico etc. etc., wat een geweldig feest is dit. Mensen in alle kleuren en maten, iedereen loopt! Het loopt prima, ik ben rustig gestart.
Ik voel wel druk om mijn blaas. Het zal toch niet he. Wat zal ik doen? Bij 5km naar het toilet of met druk op mijn blaas verder lopen. Ik kies voor het eerste. En ik ben niet de enige. Ik sluit aan in de rij bij de toiletten langs de route. Tijdverlies. Het is niet anders. Het rustige tempo kan ik tijdens trainingen prima volhouden. Op een of andere manier kom ik nu niet in het ritme. Ik ben onrustig. Mijn hart hoofd en lijf zijn niet in balans, besef ik mij later.
Ik voel mijn kuit wat trekken, daar was ik al bang voor. Wat was daar ook alweer over gezegd? Onvoldoende gedronken…. Ik besluit bij de volgende drinkposten te drinken.
De zon schijnt het is warm. Ik ben blij met mijn kledingkeuze. Doordat de straten van Berlijn zo breed zijn, is het vaak mogelijk om in de schaduw van de gebouwen te lopen. Tot 21 km loopt het wel oké, ik heb mijn eerste gelletje gehad. Ik zweet enorm. Wanneer ik in mijn ingevlochten haren knijp kan ik een beker vullen met zweet.
De verzorgingsposten langs de route zijn prima, fruit (stukjes appel en banaan), thee, sportdrank en water. Wat wel opvalt is dat mijn voeten vastplakken aan de ondergrond door de plakkerige laag op het wegdek. Het klinkt alsof er stickers ergens vanaf getrokken worden en dan met tientallen tegelijk, alleen is het nu het rubber van de schoenen op het asfalt.
Steeds meer mensen beginnen te wandelen. Vooral rondom de blauwe lijn (de lijn waar je langs loopt om een zo efficiënt mogelijke 42,195 km te lopen). Mijn hartslag is hoog en ik voel mijn hart kloppen in mijn hoofd. Langs de route zie je groepjes supporters uit verschillende windstreken met landsvlaggen zwaaien. Wat moet dat een boost geven. Ik zie regelmatig dezelfde supporters langs de route. Ik mis mijn eigen support. Ik mis de mensen in Rotterdam die je naam scanderen. Er is zeker publiek, maar doordat de straten zo breed zijn, staan ze veel minder dichtbij.
Bij 25km zet ik mijn muziek aan, dat zorgt voor afleiding. Net als om mij heen kijken en beseffen wat ik zoal zie. De Gedachtnis-Kirche & Kurfursterdamm (34km) en die rode kerk, Potsdammerstrasse (38km).
Het geluk (of de pech) is dat de verzorgingsposten om de 2,5 km staan. En doordat het best moeizaam gaat, stop ik bij iedere post om te drinken, mijn handen met water te koelen… en ik wandel tot de laatste container om mijn bekertje weg te gooien. Hier valt in de toekomst winst te behalen. Stoppen en weer opgang moeten komen kost veel energie. Net als het slalommen tussen de wandelende hardlopers, waar ik er dan ook een van ben.
Via Unter den Linden loop ik richting de Branderburger Tor. Het einde is inzicht. Hier staat veel publiek, voel ik sfeer en enthousiasme, na 42,700km kom ik over de finish. Ik ben dan 5 uur en 17 minuten onderweg geweest. Ik kan mij niet meer herinneren waarom ik dit wilde doen. Na nog eens 500 meter krijg ik de medaille omgehangen. Dankbaar dat het gelukt is. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen.
Ik mis Michael na de finish. Ik wandel rustig in het festivalgebied in, opzoek naar de route naar mijn tas met kleding want ik krijg het nu toch wel koud. Helemaal in gedachten merk ik niet dat de mensen van de loopgroep naar mij roepen en zwaaien… En zo staat Tina plots voor mijn neus.
Wat ben ik blij om ze allemaal te zien, ze reageren zo lief en ze zijn zo enthousiast. Wat een kippenvelmoment is dat, ik kan wel huilen. Samen met Tina loop ik naar mijn tas, en dan op naar de bus die ons weer naar het hotel brengt. Ik loop nooit weer een marathon. Van zondag op maandag slaap ik weer slecht. Te veel gedachten, te veel onrust.
Het is dinsdag. Ik loop mijn studeerkamer in, mijn oog valt op het medaillerek met de medaille van de marathon Rotterdam van afgelopen voorjaar. Jeetje. Ik heb het gewoon gedaan, twee marathons in vijf maanden. Dat was mijn doel. Ik begin te glunderen, en voel de trots, de blijdschap en de voldoening. Wat een geweldige ervaring was dit. Ik loop vast wel weer eens een marathon (Parijs 2025?), maar eerst goed herstellen.
